“We zijn nieuwsgierige wezens. Onze harten zijn van ons, en toch doen ze wat ze willen”… “Nergens in verstrikt raken, als een kalebas die meebeweegt met het stromende water van de rivier. Dat is de Vlietende Wereld”.
Zo begon in 1661 het befaamde Japanse werk Ukiyo Monogatari (Verhalen uit de Vlietende Wereld) van de Japanse monnik en schrijver Asai Ryoi (1611-1691). Het was het begin van een genre boeken over de Vlietende Wereld (Ukiyo) in Japan. Hoofdthema: hoe te leven in een wereld die inherent instabiel en in verandering is?
In de Edo-periode (1603-1868) in Japan was het antwoord op die vraag: zorgeloos een leven vol plezier omarmen. Japanse prentkunstenaars speelden daarop in door houtsneden te maken van vrouwelijke schoonheden, bekende acteurs, landschappen, flora en fauna, en, niet te vergeten, erotiek.
Een van de bekendste prentkunstenaars uit die tijd was Katsushika Hokusai (1760-1849) die met een serie landschapsprenten van de berg Fuji wereldberoemd werd en een inspiratiebron was voor beroemde kunstenaars, waaronder Vincent van Gogh.
Nu, honderden jaren later, lijkt het antwoord op bovenstaande vraag nog steeds hetzelfde te zijn… Met Fujisan pakt Kawamura de draad van de Vlietende Wereld weer op met een eerste vertelling uit de Vlietende Wereld van nu. Met Japan en Kyoto als decor. Gebaseerd op het werk van Hokusai die de ambitie had om zijn schilderkunst zo te vervolmaken dat zijn prenten tot leven zouden komen.
Een wereld waarin heden en verleden door elkaar lopen. Soms ook letterlijk. Gids in dit eerste boek is niemand minder dan Katsushika Hokusai zelf. Fujisan gaat over ontmoetingen en hoe die je kijk op de wereld veranderen. Een verhaal waarin de personages een ingewikkeld spel met het verleden spelen. Of worden ze gespeeld?
Een wereld waarin de prenten en inzichten van Katsushika Hokusai nog niets aan kracht en actualiteit hebben ingeboet. Een verhaal waarin de prenten van Hokusai letterlijk tot leven komen.